Miękkie oprawy pergaminowe były popularnym i stosunkowo tanim sposobem zabezpieczania książek w XVI w. Oprawa kopertowa powstawała przez przedłużenie pergaminu z dolnej części okładki tak, aby zachodził na jej górną część. Konserwowana oprawa wyposażona została dodatkowo przez introligatora w metalowe zapięcie.
Druk M. Lutra, Annotationes In aliquot cap. Matthaei, wydany w Wittemberskiej officynie Johannesa Luffta w 1538 roku (sygn. ob.6.II.3665).
Oprawa połączona była z blokiem poprzez przewleczenie skórzanych zwięzów przez nacięcia w pergaminie. Od wewnątrz introligator nie przykleił wyklejek, więc można było zaobserwować fakturę nieszlifowanego pergaminu.
Oprawa była bardzo zniszczona i nie spełniała swojej funkcji. Na zdjęciu poniżej widoczne są duże zniszczenia mechaniczne i deformacje pergaminu.
Pierwszym etapem prac konserwatorskich było oczyszczanie oprawy. W celu usunięcia deformacji pergamin poddany został nawilżaniu i naprężaniu. Naprężanie to najtrudniejszy etap konserwacji pergaminu. Należało uważać, aby pergamin nie rozciągnął się za mocno w którymś kierunku i aby jego wymiary po wyschnięciu odpowiadały wymiarom książki. Następnym etapem prac było wklejanie łatek z pergaminu oraz podklejenie osłabionych miejsc wyprawionymi jelitami zwierzęcymi. Na koniec uzupełnienia scalono kolorystycznie z oryginałem.
Poniżej porównanie stanu przed i po konserwacji.
.JPG)
A tu bliźniacza oprawa z naszych zbiorów. Pergamin zachowany jest w dużo lepszym stanie, ale niestety klapka zachodząca na przednią część oprawy została odcięta.
Oprawa była bardzo zniszczona i nie spełniała swojej funkcji. Na zdjęciu poniżej widoczne są duże zniszczenia mechaniczne i deformacje pergaminu.
Pierwszym etapem prac konserwatorskich było oczyszczanie oprawy. W celu usunięcia deformacji pergamin poddany został nawilżaniu i naprężaniu. Naprężanie to najtrudniejszy etap konserwacji pergaminu. Należało uważać, aby pergamin nie rozciągnął się za mocno w którymś kierunku i aby jego wymiary po wyschnięciu odpowiadały wymiarom książki. Następnym etapem prac było wklejanie łatek z pergaminu oraz podklejenie osłabionych miejsc wyprawionymi jelitami zwierzęcymi. Na koniec uzupełnienia scalono kolorystycznie z oryginałem.
Poniżej porównanie stanu przed i po konserwacji.
.JPG)
A tu bliźniacza oprawa z naszych zbiorów. Pergamin zachowany jest w dużo lepszym stanie, ale niestety klapka zachodząca na przednią część oprawy została odcięta.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz